در پژوهش "مطالعه تطبیقی تجارب کشورهای پیشرو در زمینه آموزش تلفیقی؛ درس‌مایه‌هایی برای آموزش عالی ایران" یکی از راههای اجرایی سازی پیشنهاد سیاستی به برنامه‌ریزان در زمینه نهادینه کردن آموزش تلفیقی به عنوان یکی از آموزش‌های نوین در دانشگاه‌ها راه‌اندازی دوره‌های آموزش کوتاه مدت درس پژوهی با تاکید بر بهسازی مستمر آموزش تلفیقی برای پرورش حرفه‌ای اساتید در این زمینه بود.
از جمله ضرورت و دلایل توجیهی این میز می‌توان به این مهم اشاره داشت که درس پژوهی به عنوان فرایندی، یادگیری از خود و دیگران را به صورت مشارکتی سازماندهی می‌کند، در عمل، ظرفیت بهسازی آموزش و یادگیری در دانشگاه را گسترش می‌دهد و ضمن ترویج یادگیری سازمانی به تولید دانش حرفه‌ای برای بهبود مستمر آموزش عالی کمک می‌کند. درس پژوهی همه کنشگران دانشگاهی را فرا می‌خواند تا بیندیشند که "ما در آموزش دانشگاهی چه می‌کنیم که یادگیری ترویج نمی‌شود"، "چگونه در جست و جوی چشم اندازهای تازه‌ای برای بهسازی آموزش و غنی سازی یادگیری باشیم" و "چرا و در چه فرایندی درس پژوهی می‌تواند نهاد آموزش ما را به دانشگاهی یادگیرنده تبدیل کند" در عین حال، نشان می‌دهد که ما در نقطه عزیمت و سطح نزاع و چالش‌های بهسازی آموزش دانشگاهی و ترویج یادگیری «کجا ایستاده‌ایم».
در صورت جاری سازی چنین ایده‌ای می‌توان به تغییر در سیاست‌های آموزشی در سطح سیاست‌های خرد که به نهادهای آموزشی همچون دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالی معطوف است مانند گسترش و ترویج ظرفیت بهسازی آموزش و یادگیری در دانشگاه امید داشت چنین تغییر سیاستی می‌تواند در کوتاه مدت منجر به بهبود سطح مهارت آموزی اساتید در این زمینه شود.
